Kur ika

Ika,

jo se me ikej

por duhet ta beja.

Atëbotë,

ajri ishte ndotur me marri,

me pamundësi.

Mbi Bajrak,

me sy kur përshëndeta shtepinë,

s'isha vetëm!

Veç frymarrjes,

një mal kujtimesh mora

stampuar fort në ADN, në kry.

Ika,

jo se më ikej,

por më ecej.

Në këtë botë vrapuese, dot nuk rri

me adn-në time eci,

vrapojmë të dy...

Puthja!

Pesë kile isha ba,

kur,

Tulin e buzëve tua e preka pa u n'di

si grumbulli i reve kur e zen diellin,

vjedhtazi.

Gjujt,

si një frikacak m'tradhtun

s'mbajshin ma as mu, as një fije kashte

pa dit,

në ashtin e dashnis u mbajta,

t'paluem me n'droje kur m'kqyrën

dy sy bojkafe

Pesë kile isha ba,

at'botë,

unë, kroi pa një pikë ujë do isha

pa atë puthje...!